داستان های کوتاه موراکامی منبعی بکر برای اقتباس - وبلاگ تور کیش

به گزارش وبلاگ تور کیش به نقل از لیت هاب - در نیمه راه فیلم سه-ساعته ریوسوکه هاماگوچی، شخصی از یوسوکه کافوکو، شخصیت اصلی فیلم، که بازیگر و کارگردان تئاتر است می پرسد چرا در نمایش دایی وانیا، نوشته آنتوان چخوف، خودش را به عنوان شخصیت اصلی انتخاب نکرده است. او پاسخ می دهد: چخوف هولناک است. وقتی جملاتش را می گویی، خودِ واقعی ات را نابود می نماید.

کافوکو که با خویشتن داری سرسختانه هیدِتوشی نیشیجیما بازی می گردد، علت خوبی برای پنهان کردن خود واقعی اش دارد. او هنوز در غم از دست دادن دختر کوچکش است و مخاطب او در این صحنه کوجی تاکاتسوکی، بازیگر جوان دمدمی مزاجی است که اندکی قبل از مرگ اوتو، همسر کافوکو، با او رابطه داشته است. تاکاتسوکی نمی داند که کافوکو از این خیانت مطلع است. علاوه بر این، کافوکو او را به عنوان بازیگر نقش وانیا انتخاب نموده -که این مرد جوان به وضوح برایش نامناسب است- و در نمایشی چندزبانه در هیروشیما به صحنه برده است. آیا کافوکو می خواهد با این کار معشوق همسر مُرده اش را عذاب دهد؟ از نمایش استفاده می نماید تا چیزهای نهان بیشتری درباره ازدواجش بفهمد؟

اگر داستان شبیه به ملودرام به نظر می رسد، هاماگوچی پیش از این در مصاحبه ای علاقه اش به این ژانر را آشکارا اعلام نموده است. اما این فیلم شبیه به کارهای داگلاس سیرک یا پدرو آلمودوار نیست. برای هاماگوچی، لحن جایگزین طرح داستان می گردد و چهره بازیگر همواره گویای چیزی بیش از یک خط دیالوگ است.

این فیلم برگرفته از داستان کوتاهی از هاروکی موراکامی به همین نام و از مجموعه مردان بدون زنان است. کافوکو ویژگی های معمول قهرمان های داستانی موراکامی را دارد: به صفحات موسیقی کلاسیک گوش می دهد، سیگار می کشد و انگیزه های زنان را مطلقا مبهم می یابد. موراکامی به چنان سطحی از معروفیت بین المللی دست یافته که انتشارات ناف به تازگی کتابی از او درباره محتوای کمد لباسش با عنوان موراکامی تی؛ تی شرت هایی که دوست دارم منتشر نموده است. با توجه به شواهد موجود از فیلم های ماشینم را بران و سوزان اثر لی چانگ دونگ (2018)، به نظر می رسد داستان های کوتاه موراکامی منبعی بکر برای اقتباس هستند.

ماشینم را بران که برنده سه جایزه از جشنواره فیلم کن سال جاری شده است، صبورانه داستان کافوکو را در طول انتخاب بازیگران، تمرین ها و نمایش شب اول دایی وانیا دنبال می نماید. بازیگران به زبان ژاپنی، کانتونی، کره ای و زبان اشاره کره ای اجرا می نمایند که این منعکس نماینده علاقه هاماگوچی به نمایش و اجراست. برداشت های متعدد همزمان از نمایش نامه چخوف، شکاف های وصف ناپذیر ارتباط را آن طور که انتظار می رود برجسته نمی نماید. در عوض، به ما نشان داده می گردد که هنر چگونه این شکاف ها را دور می زند تا نیرویی فراگیر و منحصربه فرد ارائه دهد.

عنوان فیلم به راننده ای اشاره دارد که استخدام شده تا کافوکو را با یک ماشین ساب قرمز، در حالی که به نوارهای ضبط شده دیالوگ های نمایش گوش می دهد به تمرینات ببرد. راننده با بازی توکو میورا، به تدریج به مرکز داستان می آید. پیوند او با کافوکو و مواجهه اش با مرگ عزیزان، صحنه حیرت آور انتهای را تحت الشعاع قرار می دهد.

همان طور که از فضای داستان حدس می زنید، موضوع تباهی و اندوه دیرینه در این فیلم وجود دارد و همچون علاقه موراکامی به فرهنگ غرب، هاماگوچی تحسین خود نسبت به فیلم سازان موج نوی فرانسه نظیر ژاک ریوِت را آشکارا نشان می دهد. قسمت اعظم ماشینم را بران در گفت وگو با سایر فیلم هاست. صحنه ای از تست بازیگری تاکاتسوکی وجود دارد که یادآور نائومی واتس در فیلم جاده مالهالند ساخته دیوید لینچ است. اثر نوری بیلگه جیلان، استاد کارگردانی ترک را می توان در آهنگسازی و تدوین مشاهده کرد. و ماشین سواری های طولانی و مکاشفه آمیزش با در حال نابودی جرج سلوزر و به انتها دادن به اوضاع فکر می کنم چارلی کافمن پیوند دارد.

ماشینم را بران در قلمرویی متفاوت موجودیت دارد و این ترس وجود دارد که قربانی عادات فیلم بینی دوران همه گیری گردد. این موضوع مایه سرافکندگی خواهد بود، زیرا این فیلم می تواند یک شاهکار تلقی گردد. فیلم هاماگوچی مثل نقاشی های پیکاسو در سایه های خاموش عمل می نماید تا اندوه عمیق (جمعی و شخصی) و پیامدهای چندگانه جنگ جهانی دوم را منتقل کند.

هاماگوچی همه چیز را به ما می گوید. در صحنه مربوط به کافوکو و تاکاتسوکی، وقتی بازیگر جوان نسبت به نقش خود ابراز تردید می نماید، کافوکو می گوید باید تسلیم متن گردد و به آن پاسخ دهد: متن تو را زیر سوال می پرسد با آن که ممکن است کافوکو آماده نباشد تا این چنین آشکارا مورد سوال قرار گیرد، ما باید آماده باشیم.

خودتان را به ماشینم را بران بسپارید. بگذارید خودِ واقعی تان را بیرون بکشد. پس هنر برای چیست؟